Miesiąc: Październik 2016

Czym są komórki macierzyste?

• nie są wyspecjalizowane – oznacza to, że nie mają one funkcji, w przeciwieństwie do innych wyspecjalizowanych komórek, które wykonują określone funkcje, takie jak komórki mięśni;

• mogą dzielić się przez długi okres czasu – nazywa się to rozprzestrzenianie;

• w pewnych warunkach są w stanie rozwinąć się w komórki z funkcjami specjalnymi –tzw. różnicowanie. Na przykład, komórki macierzyste mają potencjał do różnicowania się w komórki mięśnia sercowego, komórki które produkują insulinę w trzustce lub komórki nerwowych w mózgu.

Wielu chorych po 4 miesiącach w przebiegu stwardnienia rozsianego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Są dwa główne typy komórek macierzystych – zarodkowe komórki macierzyste i dorosłe komórki macierzyste.

Embrionalne komórki macierzyste

Jak sama nazwa wskazuje, embrionalne komórki macierzyste – to komórki rozwijającego się zarodka. Komórki te mogą przekształcać się we wszystkie typy komórek, z których składają się z tkanki i narządy w organizmie ludzkim, takie jak serce, mózg i skóra.

Dorosłe komórki macierzyste

Liczba komórek macierzystych w dorosłym organizmie jest znacznie mniejsza niż w zarodku. Komórki macierzyste można wykryć w pewnych tkankach i narządach w ciele dorosłych, w tym w szpiku kostnym, krwi i mózgu. Rolą komórek macierzystych jest różnicowanie w miejsce tych komórek które zostały utracone wskutek urazu, choroby lub starzenia .

Dorosłe komórki macierzyste są bardziej ograniczone w zakresie zdolności do utworzenia wyspecjalizowanych komórek, tkanek i narządów zwykle generują komórki tkanki, w której przebywają. Oto kilka przykładów:

• krwiotwórcze komórki macierzyste – znajdują się w szpiku kostnym, krwi i pępowinie noworodków. Są one zdolne do różnicowania się w różne rodzaje komórek krwi, w tym, czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi.
• – Zrębowe komórki macierzyste szpiku kostnego. komórki te różnicują się w tkanki, w tym w kości, tłuszcz, chrząstki.
• Neuronalne komórki macierzyste – znajdują się w mózgu. Neuronowe komórki macierzyste mogą przekształcać się w główne rodzaje komórek mózgowych, w tym neurony (komórki nerwowe) i oligodendrocyty (komórek, które tworzą osłonkę mielinową).

Potencjalne zastosowanie komórek macierzystych

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Embrionalne komórki macierzyste

Badania ludzkich embrionalnych komórek macierzystych rozpoczęły się dopiero w 1998 roku, kiedy naukowcy odkryli sposób izolowania i rozwijania w laboratorium komórek macierzystych z embrionów. Embrionalne komórki macierzyste, lub inaczej – pluripotencjalnych SC mogą różnicować się w każdy typ komórki ludzkiego ciała (to jest około 350). Jednakże, do tej pory, kliniczne zastosowanie embrionalnych komórek macierzystych nie było możliwe, ponieważ Naukowcy nie mogą jeszcze określić czynników, które kontrolują, kiedy komórki macierzyste zaczynają się różnicować i w jaki typ wyspecjalizowanych komórek przekształcą się.

Dorosłe komórki macierzyste

Badania na komórkach macierzystych, które można znaleźć w organizmie dorosłego zaczęły się wcześniej, w 1960 roku. Na przykład, krwiotwórcze komórki macierzyste, które znajdują się w szpiku przez około trzydzieści lat są stosowane w przeszczepach do leczenia zaburzeń krwi, takich jak białaczka (rak krwi).

W ciągu zaledwie kilku dziesięcioleci badań, komórki macierzyste w dorosłych ludzkich ciałach zostały znalezione w takich tkankach, w jakich naukowcy nie oczekiwali. Początkowo Dorosłe komórki macierzyste są multipotentne przyjęto, że są one zdolne jedynie do różnicowania się w specyficzne rodzaje komórek. Jednakże, w ostatnich latach, doświadczenia wykazały, że niektóre (ale nie wszystkich) dorosłe komórki macierzyste mogą być plyuripotentnymi. Tta Zdolność niektórych dorosłych komórek macierzystych rozwijania się w kilka typów komórek, nazywa się plastycznością. Następujące przykłady plastycznośi komórek macierzystych:

• komórki pnia mózgu, które różnicują się w komórki krwi;
• komórki zrębowe szpiku kostnego, które mogą stać się komórkami mięśnia serca;
• hematopoetyczne komórki macierzyste, które mogą rozwinąć się w komórki wątroby.

Teraz naukowcy starają się znaleźć sposoby, aby hodować komórki macierzyste żądanego typu w laboratorium. Próbują dowiedzieć się, jak manipulować procesem różnicowania komórek, by używać ich w leczeniu różnych chorób.

Badania nad komórkami macierzystymi i stwardnieniem rozsianym

Mało prawdopodobne, by komórki macierzyste zostały kiedykolwiek wykorzystane do hodowli całych ciał, ale potencjalnie mogą mieć udział w naprawie uszkodzonych narządów i tkanek. Te podstawy teoretyczne wykorzystać można w leczeniu stwardnienia rozsianego . Naukowcy przedstawili trzy główne teorie w odniesieniu do leczenia SM komórkami macierzystymi:

1. Komórki macierzyste mogą rozwijać się w neurony (komórki mózgu i rdzenia kręgowego, które są uszkodzone w stwardnieniu rozsianym);
2. Komórki macierzyste mogą rozwijać się oligodendrocyty i można będzie naprawić uszkodzenia mieliny
3. Komórki macierzyste modulują układ odpornościowy, tym samym zapobiegając patologicznym procesom autoimmunologicznym, w stwardnieniu rozsianym .

Jednak przed terapią komórkami macierzystymi w stwardnieniu rozsianym, potrzebna jest ogromna praca badawcza, której wynikiem będzie zdolność do kontrolowania procesów różnicowania komórek macierzystych i ich proliferacji, oraz, zapewnienie bezpieczeństwa pacjentów.

Możliwe ryzyko leczenia komórkami macierzystymi

Istnieje pewne ryzyko stosowania terapii komórkami macierzystymi, które powinno zostać ocenione i wyważone przez naukowców, składa się na nie:

Rozwój komórek niepożądanych. przy przeszczepie wymagana jest duża liczba komórek. Na przykład, zarodkowe komórki macierzyste mogą być łatwo hodowane w warunkach laboratoryjnych, ale specjaliści dzisiaj nie wyeliminowali ryzyka niekontrolowanego rozwoju tych komórek i możliwego rozwoju różnych nowotworów. Ponadto, przeszczep komórek macierzystych szpiku kostnego, nie zawsze będzie przeszczepem allogenicznym (zob. Poniżej), w związku z tym istnieje ryzyko odrzucenia tych komórek. Dlatego też, obecnie stosuje się terapię zarodkowymi komórkami macierzystymi. Komórki macierzyste w tkankach dorosłego człowieka są rzadkie i sposoby ich pomyślnej hodowli w warunkach laboratoryjnych, są słabo rozwinięte.

Odrzucenie przez układ immunologiczny Istnieją dwa rodzaje transplantacji komórek macierzystych .:

• autologiczne przeszczepienie – odbiorca dostaje własne komórki macierzyste;
• Przeszczep allogeniczny – odbiorca otrzymuje komórki macierzyste od dawcy.

Komórki w autotransplantacji nie są odrzucane, ponieważ ludzki układ odpornościowy nie odrzuca przeszczepu własnych komórek. Jednakże, istnieje ryzyko odrzucenia przeszczepu allogenicznego, ponieważ system immunologiczny potraktuje te komórki jako „obce” i niszczy je.

Tłumienie układu odpornościowego przed przeszczepem. Zazwyczaj przed przeszczepieniem, za pomocą środków chemoterapeutycznych, hamuje się własny układ immunologiczny chorego. Preparaty stosowane są zwykle bardzo toksyczne dla organizmu.

Ogólnie rzecz biorąc, eksperci są zgodni, że aby terapia komórkowa, weszła do zwykłej praktyki, będzie potrzebować więcej niż jeden rok. Nadal istnieje wystarczająca liczba problemów i kwestii, które nie zostały jeszcze rozwiązane w szczególności, naukowcy muszą jeszcze nauczyć się:

• Hodowli wystarczającej ilość komórek macierzystych do przeszczepienia
• skutecznej kontroli konwersji komórek macierzystych do pożądanego rodzaju komórek;
• kontroli i wpływu na procesy integracji przeszczepionych komórek, ich przeżycia i procesów „celowanego dostarczania” do uszkodzonych tkanek i narządów;
• zminimalizowania niepożądanych efektów ubocznych i ryzyka.

Badania kliniczne przeszczepiania komórek macierzystych w SM

Metoda leczenia stwardnienia rozsianego za pomocą transplantacji komórek macierzystych jest wystarczająco nowa. Małe badania kliniczne przeszczepiania komórek macierzystych u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym zostały przeprowadzone w Europie, Stanach Zjednoczonych i Rosji. W badaniach tych badano korzyści płynące z krwiotwórczych komórek, które są komórkami macierzystymi pochodzącymi ze szpiku kostnego lub krwi uczestników, autologicznego przeszczepu dorosłych komórek macierzystych.

Badania te zostały rozpoczęte po tym, jak stwierdzono, że kilku pacjentów z SM, którzy rozwijają raka krwi (białaczkę), po potraktowaniu komórkami macierzystymi, komórek raka doszło do poprawy układu nerwowego. Badacze postawili hipotezę, że chemioterapia i napromieniowanie eliminuje komórki autoagresywne (takie jak limfocyty T) uszkadzające mielinę , a następnie przez przeszczep komórek macierzystych „rosną” nowe, nie-autoagresywne klony tych komórek, które – jak można oczekiwać, pozwolą na zaprzestanie patologicznych procesów demielinizacji.

Od 1995 w ramach badań klinicznych (CT) wykonywano przeszczepy własnych komórek macierzystych u więcej niż 200 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Ponieważ badania te obejmowały część pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, badanie zostało sklasyfikowane jako faza I / II badań klinicznych. We wszystkich tych badaniach uczestnicy przeszli intensywną chemioterapię w celu osłabienia układu odpornościowego podczas tygodni przed przeszczepem komórek macierzystych. Oto opublikowane wyniki niektórych badań klinicznych:

Europejska Grupa Transplantacji Szpiku (EBMT)

W 2002 roku Grupa Europejskiej Transplantacji Szpiku przeprowadziła kompleksową analizę danych 85 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, u których został przeprowadzony przeszczep komórek macierzystych. Ponieważ naukowcy analizowali wyniki różnych badań, metody supresji układu odpornościowego, reinfuzja komórek macierzystych nie była taka sama dla wszystkich 85 osób.

Analiza wykazała, że przeszczep krwiotwórczych komórek macierzystych jest potencjalnie skuteczny w leczeniu niektórych pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. U większości pacjentów MRI nie wykazało aktywności SM. Mniej oczywisty był wpływ przeszczepów na stabilizację objawów i postęp kliniczny choroby. Naukowcy zauważyli, że procedura przeszczepu komórek związana jest z 5% ryzykiem śmiertelności.

Włoska Grupa Transplantacji Szpiku

W grudniu 2005 roku opublikowaliśmy wyniki II fazy badań klinicznych przeprowadzonych przez włoskich naukowców. W badaniu wzięło udział 21 osób z SM, którzy zaczęli doświadczać trudności w chodzeniu ( EDSS 5,0-6,5 ), których stan gwałtownie się pogorszył i nie reagują oni na standardowe leczenie stwardnienia rozsianego. Po przeszczepie, stan 20 ustabilizował się lub uległ poprawie. Stan jednej osoby początkowo poprawił się, ale zaczął się pogarszać w dziewięć miesięcy po zabiegu.

Holandia, Erasmus Medical Center

W styczniu 2006 roku zespół z Holandii poinformował o wynikach autologicznego przeszczepu komórek macierzystych u 14 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym (EDSS 5,0-6,5). W ciągu 36 miesięcy stan po przeszczepieniu u trzech pacjentów był stabilizowany u dwóch nastąpiła poprawa. Jednak stan pogarszał się u dziewięciu pacjentów, sześciu utraciło zdolność chodzenia.

USA, Chicago, Zakład immunoterapii Northwestern University

Badaniem objęto 21 osób z nawracającą postacią SM, w której pomimo leczenia interferonem beta w roku przed przeszczepem, nastąpiły dwa lub więcej nawroty . Po przeszczepie, naukowcy obserwowali stan tych pacjentów przez okres trzech lat. Zgodnie z oceną w skali EDSS , stan wszystkich uczestników nie uległ pogorszeniu, stan 17 pacjentów poprawił się, co najmniej w jednym punkcie. U 16 osób po terapii komórkami macierzystymi nie zaobserwowano nawrotu klinicznego.

Rosja

Rosyjska operacja transplantacji komórek macierzystych odbyła się w Głównym Wojskowym Szpitalu Klinicznym imienia akademika NN Burdenki w Moskwie w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu, w Instytucie Immunologii Klinicznej w Nowosybirsku, Petersburg State University Medical nazwany akademika i n. Pavlova

Prywatna medycyna, turystyka medyczna

W prasie i w Internecie jest często spotykane są reklamy klinik oferujących leczenie stwardnienia rozsianego komórkami macierzystymi na zasadach komercyjnych. Europejscy eksperci zajmują twarde stanowisko wobec tych propozycji. Na przykład, grupa brytyjskich lekarzy i naukowców ostrzega o ryzyku dla zdrowia i ryzyku finansowym w leczeniu komórkami macierzystymi we wszystkich prywatnych klinikach. Od 2007 roku władze niderlandzkie wprowadziły nowe przepisy, które zabraniają komercyjnej terapii komórkami macierzystymi w leczeniu o niesprawdzonej skuteczności:

Centra medyczne oferujące ten rodzaj zabiegu są powszechną praktyką, podczas gdy w rzeczywistości leczenie to jest tylko w początkowej fazie badań. Zabiegi, które są oferowane przez prywatne kliniki są dalekie od tych opisanych w opublikowanych badaniach klinicznych.

Eksperci europejscy twierdzą, że do tej pory leczenie stwardnienia rozsianego komórkami macierzystymi jest możliwe jedynie w ramach badań klinicznych.

Regularne umiarkowane ćwiczenia to jeden z czynników, które utrzymują zdrowie przez długi czas. O ich zaletach napisano nie tylko wiele artykułów, nakręcono tysiące godzin nagrań, napisano setki książek i podręczników. Temat stwardnienia rozsianego i ćwiczeń nie jest wyjątkiem. Specjaliści – neurolodzy, fizjoterapeuci, instruktorzy – i sami pacjenci mówią, że umiarkowana, dobrze dobrana aktywność fizyczna w tej chorobie jest potrzebne. Ale, oczywiście, aktywność fizyczna dla osób żyjących ze stwardnieniem rozsianym różni się od tej przeznaczonej dla osób zdrowych.

Wielu chorych po 4 miesiącach w przebiegu stwardnienia rozsianego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

 

Przede wszystkim, należy zwrócić się do lekarza, który daje porady odnośnie rodzaju obciążenia, jakie zalecane ćwiczenia są potencjalnie korzystne, biorąc pod uwagę twoje objawy , a które nie.

Naucz się słuchać swojego ciała i natychmiast reagować na sygnały, które zostały przesłane do Ciebie. Jeśli wykonać zestaw ćwiczeń i objawy nie pogarszają się i nie występuje nadmierne zmęczenie, jest prawdopodobne, że te ćwiczenia są dla Ciebie.

Jeśli, aby odzyskać siły po wysiłku, trzeba będzie więcej czasu, niż trwają same ćwiczenia, możemy powiedzieć z dużym prawdopodobieństwem, że te ćwiczenia i takie obciążenie są przeciwwskazane. Zorientuj się kiedy przestać, zanim organizm powie, że osiągnął już limit. Wybierz zestaw ćwiczeń do wykonania, przy których będziesz się dobrze bawić.

Zanim zaczniesz regularnie wykonywać ćwiczenia, pamiętaj, że ważne jest podejście stopniowe. Aby rozpocząć, należy wybrać kilka ćwiczeń i wykonywać je raz dziennie. Przy wykonywaniu ćwiczeń nie zapomnij śledzić oddech . Ćwiczenia „z zapartym tchem”, na pewno nie będą korzystne.

Po kilku dniach, jeśli zdrowie nie uległo pogorszeniu, można przystąpić do realizacji długofalowego programu: zwiększania liczby powtórzeń znanych ćwiczeń lub dodanie nowych. Upewnij się, że wzrost obciążenia nie zwiększa zmęczenia. Nie zapominaj, że nawet małe obciążenie wymaga obowiązkowego odpoczynku.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Zestaw ćwiczeń zalecany w stwardnieniu rozsianym

Zestaw ćwiczeń, które zostaną pokazane na stronie internetowej jest zaprojektowany przez brytyjskich specjalistów, fizjoterapeutów Liz Betts i Wendy Hendry, którzy specjalizują się w leczeniu pacjentów ze stwardnieniem rozsianym.

Wszystkie ćwiczenia są podzielone na dwie kategorie: położenia wyjściowego. Można zrobić z nich indywidualny program, który pasował będzie do twoich możliwości i potrzeb. tak więc:

Ćwiczenia wykonywane są w oryginalnej (SP) w pozycji leżącej.

1. SP: leżąc na plecach, nogi zgięte w kolanach, stopy dotykają podłogi i oddzielone od siebie w odległości około 30 cm na przemian ciągnąć za kolano jednej nogi do klatki piersiowej, przytrzymując się obiema rękami, trzymając drugą nogę wyciągniętą .. Powtórz 3-5 razy dla każdej nogi.
2. SP: leżąc na plecach, nogi zgięte w kolanach, stopy dotykają podłogi i znajdują się w odległości około 30 cm od siebie, przechylić kolana w prawo w ramach dostępnego zakresu ruchu, powrót do SP .. Pochyl kolana w lewo w ramach dostępnego zakresu ruchu, powrót do SP. Nogi, biodra i ramiona, na ile to możliwe, aby nie unosiły się znad powierzchni z łóżka lub podłogi. Powtórz 3-5 razy.
3. SP: leżąc na plecach, nogi zgięte w kolanach, broda prostopadle do podłogi, stopy na łóżku lub podłodze i oddalone od siebie odległości około 30 cm, ściśnij pośladki i unieś je z podłogi .. Wytrzymaj kilka sekund w tej pozycji. Powoli opuść biodra na podłogę. Staraj się unikać drżenia w nogach. Powtórz 3-5 razy.

Poniższe ćwiczenia mogą być wykonywane w pozycji leżącej lub siedzącej

1. SP: leżąc lub siedząc na twardej powierzchni. Naprzemiennie podnosić wyciągnięte ramiona, starając się nie zginać łokcia, w miarę możliwości nie powodując bólu. A następnie powoli opuść podniesioną rękę. Powtórz 3-5 razy.
2. SP: leżąc lub siedząc na twardej powierzchni. Trzymając parasol lub wałek do ciasta powoli unieś obie ręce w górę – wdech, a potem powoli opuść – wydech. Podnoszeniu ramion nie powinien towarzyszyć ból. Powtórz 3-5 razy.
3. SP: leżąc lub siedząc na twardej powierzchni. Na zgiętym łokciu lub opierając się na ramieniu, na przemian dotknąć kciuka. Opuść ramię i powtórz dla drugiej strony. Powtórz 3-5 razy.

 

Ćwiczenia wykonywane są w oryginalnej (SP) siedzącej.

4. SP: siedząc na twardej powierzchni. Kiedy siedzisz, możesz czuć dwie kości, które przylegają do twardej powierzchni. W tym ćwiczeniu przenoś ciężar ciała z jednej kości do drugą, zachowując tułów pionowo. Powtórz 3-5 razy.
5. SP: siedząc na kanapie lub łóżku. Alternatywnie przechyl się na bok, podczas gdy ramię ślizga się wzdłuż krawędzi łóżka. Staraj się dotrzeć do jego poręczy. Wróć do pozycji wyjściowej. Powtórz 3-5 razy.
6. SP: siedząc przy stole. Połóż ręce na szmatce lub ręczniku. Naśladując mycie podłogi rozciągaj je do przodu, rozciągając mięśnie ramion i pleców. Wróć do pozycji wyjściowej. Powtórz 3-5 razy.
7. SP: siedząc przy stole. Umieść przedramiona na stole. Podnoś parasol lub wałek do ciasta. Dzięki ruchom podbijającym nadgarstka , obniżaj wałek lub parasol. Upewnij się, że twoje łokcie nie są przytwierdzone do stołu. Powtórz 3-5 razy.
8. SP: siedząc przy stole. Weź wałek do ciasta w ręce, lub parasol, trzymaj go prostopadle do stołu. Powoli obrócić przegub w kierunku powierzchni stołu, tak aby przedmiot dotykał jego powierzchni. Powrót ramienia do pozycji wyjściowej, a następnie spróbuj wykonać ćwiczenie w przeciwnym kierunku. Powtórz 3-5 razy
9. SP: siedząc przy stole. Weź wałek do ciasta w ręce, lub parasol, trzymaj go przed sobą na długość ramienia. Przechodź rękami w górę i w dół przedmiotu. Nie zginaj łokci. Powtórz 3-5 razy
10. SP: siedząc na twardej powierzchni. Połóż ręce na kolanach. Opierając się na nich powoli przejdź do pozycji stojącej. Następnie policz do trzech i powoli usiądź. Z biegiem czasu, spróbuj tego ćwiczenia bez użycia rąk.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe ćwiczenia, można je wykonać z pozycji wyjściowej, siedzącej lub leżącej. Poniżej będą publikacje zawierające ćwiczenia, które można wykonać z pozycji stojącej, i zostaną przedstawione zalecenia brytyjskich ekspertów odnośnie tworzenia indywidualnych zestawów ćwiczeń, które wezmą pod uwagę objawy i problemy, które mogą wystąpić u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym.

Botox – lek, którego nazwa jest wymieniana, z zasady, jeśli chodzi o kosmetyki. Jednakże, oprócz tego, że Botox przez kilka lat z powodzeniem stosowany był do usuwania zmarszczek, preparaty toksyny botulinowej są z powodzeniem stosowane do objawowego leczenia szeregu chorób neurologicznych, w tym stwardnienia rozsianego.

Wielu chorych po 4 miesiącach w przebiegu stwardnienia rozsianego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Co to jest Botox?

To preparaty toksyny botulinowej do blokowania transmisji nerwowo-mięśniowej. Sygnały elektryczne przechodzą z nerwów do mięśni, co powoduje skurcz mięśni. Wiadomości te są wysyłane za pomocą substancji o nazwie acetylocholina. Toksyna botulinowa blokuje działanie acetylocholiny, powodujące skurcz mięśnia, po podaniu leku mięsień rozluźnia się.

W pewnych chorobach mózgu i rdzenia kręgowego w tym w stwardnieniu rozsianym, impulsy przechodzące z nerwu do mięśnia są zniekształcone. To często prowadzi do skurczów i spastyczności, czyli do wzrostu napięcia mięśniowego. Wstrzyknięcie toksyny botulinowej tymczasowo blokuje transmisję impulsów, co prowadzi do rozluźnienia mięśni.

Toksyna jadu kiełbasianego jest otrzymywana z bakterii Clostridium botulinum – czynnika sprawczego botulizmu. Do terapii stosuje sie następujące typy toksyn jadu kiełbasianego:

• Onabotulinumtoxin A (nazwa handlowa Botox (Botox®))
• Rimabotulinumtoxin B (nazwa handlowa Mioblok (Myobloc®))
• Abobotulinumtoxin A (Marka Dysport (Dysport®))
• Incobotulinumtoxin A (nazwa handlowa Kseomin (Xeomin®))

Leki te są stosowane w objawowym leczeniu dystonii szyjnej (kręczu szyi), spazmatycznej migreny, kurczu powiek (niekontrolowane mruganie, tachykardia), porażenia mózgowego. Botox jest stosowany w leczeniu ciężkiej nadmiernej potliwości, jak również w kosmetyce.

Który z leków wymienionych wyżej nadaje się do terapii w danym przypadku klinicznym, określane jest przez lekarza.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Botox i stwardnienie rozsiane

Terapią objawową stwardnienia rozsianego może być stosowanie toksyny botulinowej do leczenia spastyczności, nadreaktywnego pęcherza oraz drżenia . Należy zauważyć, że botox był z powodzeniem stosowany przez kilka lat do terapii zwiększonego napięcia kończyn (spastyczności) i wstrzykiwanie leku zatwierdzono jako terapię objawową SM. Doświadczenie kliniczne zastosowania tych leków do leczenia pęcherza nadreaktywnego i drżenia nie jest tak obszerne: wyniki badań klinicznych otrzymano stosunkowo niedawno, jednak sugerują one wysoką skuteczność i bezpieczeństwo takiego leczenia.

Objawowe leczenie spastyczności

Toksyna jadu kiełbasianego jest podawanz przez wstrzyknięcie domięśniowe (w skurczony mięsień). Skutki zastrzyku pacjent zaczyna odczuwać na tydzień lub dwa po wstrzyknięciu: maleją dolegliwości i objawy związane z bólem spastycznym, pojawiają się znaczne usprawnienia w obszarze motoryki. Działanie leku trwa od dwóch do sześciu miesięcy.

Specjaliści i pacjenci zgłosili, że znaczną zaletą wstrzykiwań Botoxu, w porównaniu do większości leków stosowanych do leczenia spastyczności jest brak takich działań niepożądanych jak zwiększenie zmęczenia i senność .

Leczenie pęcherza nadreaktywnego

Pęcherz nadreaktywny objawia się jako zwiększenie częstości oddawania moczu, pojawiające się nagle epizody nietrzymania moczu itp. Jak wskazują wyniki badań, Botox znacznie zmniejsza występowanie tych objawów, częstość oddawania moczu wraca do normy, jakość życia pacjenta jest znacznie poprawiona. Efekt działania toksyny botulinowej utrzymuje się przez 3-9 miesięcy.

Leczenie drżenia
Drżenie jest objawem stwardnienia rozsianego, który może znacząco zmniejszyć jakość życia pacjenta, powodując poważne niedogodności i problemy w życiu codziennym. Badania wykazały, że po wstrzyknięciu botoksu dochodzi do zmniejszenia drżeń. Pacjenci i eksperci twierdzą, że po zastrzykach znacznie poprawiła się zdolność do wykonywania zadań, takich jak rysowanie linii prostych , możliwość doprowadzenia filiżanki do ust, itd.
Korzyści płynące z iniekcji toksyny botulinowej

• Zmniejszenie dolegliwości związanych z objawami spastyczności
• Brak takich typowych efektów ubocznych jak zmęczenie, senność , które są częstym efektem ubocznym wielu leków do leczenia spastyczności
• W większości przypadków – wzrost aktywności ruchowej i funkcjonalna
• Efekt po wstrzyknięciu Botoxu trwało od dwóch do sześciu miesięcy.

Wady iniekcji toksyny botulinowej

• Dawka (ilość) toksyny botulinowej, która może być podana jest ograniczona. A zatem, wstrzyknięcie toksyny botulinowej nie może być stosowane w leczeniu spastyczności w przypadku, gdy wiele mięśni jest spastycznych.
• Wpływ iniekcji jest tymczasowy. Aby utrzymać pozytywny wpływ iniekcji muszą być okresowo, nie częściej niż raz na trzy miesiące, powtarzane.

Skutki uboczne
W niektórych przypadkach działanie toksyny botulinowej może zachodzić nie tylko w miejscu iniekcji, ale również wpływa na całe ciało, powodując objawy, zatrucia jadem kiełbasianym, takie jak:

• Osłabienie mięśni w całym ciele
• Podwójne widzenie
• Chrypka lub zmiana lub utrata głosu
• trudności z oddychaniem
• zaburzenia połykania

Pacjenci mają do czynienia z ulotkami leków, oraz wynikami badań, których język i treść są zrozumiałe tylko dla eksperta. M.in. opisy mechanizmu działania leków lub poszczególnych procesów zachodzących w organizmie pacjenta. Ten artykuł może nieco rozjaśnić tajemnicze słowa i symbole, które znajdują się w zdecydowanej większości streszczeń i artykułów na temat stwardnienia rozsianego. Nacisk zostanie położony na immunologię.

Wielu chorych po 4 miesiącach w przebiegu stwardnienia rozsianego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Dobrze wiadomo, że układ immunologiczny jest w jakiś sposób zaangażowany w patologiczne procesy w organizmie pacjenta ze stwardnieniem rozsianym. Dokładne opisanie wszystkich aspektów immunologicznych SM jest prawie niemożliwe. W części, dlatego, że stwardnienie rozsiane to choroba dwuznaczna i nieprzewidywalna; częściowo dlatego, że ludzki układ immunologiczny to złożony system, który nie jest do końca zbadany.

Układ odpornościowy

Układ odpornościowy – rodzaj wewnętrznej ochrony, która monitoruje każdą możliwą inwazję „obcych” (czynniki chorobotwórcze, takie jak wirusy lub bakterie, komórki nowotworowe, lub antygeny), a następnie stara się od nich uwolnić. W ciągu kilku godzin lub dni, układ odpornościowy odpowiada na ataki wirusowe. Zwalczenie infekcji bakteryjnych zajmie więcej czasu. Przez cały ten czas, układ immunologiczny będzie agresywny w stosunku do antygenów, pozostawiając nienaruszony organizm.

Usterka układu odpornościowego może prowadzić do różnych chorób zakaźnych, raka, itd. Błędy prowadzą do rozwoju chorób autoimmunologicznych – chorób, w których układ odpornościowy zaczyna atakować własny organizm.

Limfocyty, komórki T

Układ odpornościowy – kompleks narządów i komórek. Główne komórki układu immunologicznego to limfocyty tzw. białe ciałka krwi. Dwa rodzaje limfocytów, limfocyty B – (lub komórki B) i limfocyty T (lub komórki T) zasługują na szczególną uwagę.

Limfocyty B rozpoznają „cudzoziemców” (lub antygeny) i wytwarzają przeciwciała przeciwko nim, które następnie pomagają pozbyć się antygenów. Na przykład, gdy komórki te są stymulowane przez szczepienie, organizm produkuje przeciwciała wobec pewnych wirusów.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Limfocyty T są nieco bardziej złożona: one działają jako partner komórek B i nie wytwarzają przeciwciał, za to stymulują (limfocyty T pomocnicze) lub hamują (limfocyty T-supresorowe) ich produkcję. Niektóre z komórek T (np, CD8, limfocyty T zabójcy) mogą same rozpoznawa

i niszczyć komórki zakażone wirusami lub bakteriami.

Wracając do komórek T pomocniczych lub CD4. Zadaniem Limfocytów CD4 jest określenie, czy komórka jest częścią ciała (i w związku z tym będą ignorowane przez układ odpornościowy) lub czy jest „najeźdźcą” i należy ją zaatakować. Dla większej przejrzystości, możemy wyciągnąć analogię między limfocytami CD4 i kierownikami biur. CD4 to nie aktywny kierownik, siedzi w biurze (węzłów chłonne) i czeka aż sekretarz (komórka prezentująca antygen) zapozna go z różnymi białkami. Następnie kierownik dokona przeglądu tych cząstek i podejmie decyzję o tym, co należy zrobić: zignorować lub zniszczyć. Prace nad eliminacją antygenu koordynuje manager (CD4). Wysyła wiadomość (cząsteczki które są zwane cytokinami) do pewnych komórek krwi, które następnie rozpoczynają pracę nad zniszczeniem antygenów.

Błąd …

W przypadku stwardnienia rozsianego komórki T CD4 + błędnie określają komórki osłonek mielinowych nerwów jako „obce”, a system immunologiczny zaczyna atakować mielinę. Limfocyty T uważają mielinę jako inwazję wirusów lub bakterii. W związku z tym są one aktywne i krążą w krwiobiegu, coraz częściej znajdując swój cel. Aktywowane limfocyty T przechodzą przez barierę krew-mózg (co nie jest możliwe dla nieaktywowanych komórek T) do mózgu. Tam odkrywają swój cel poprzez wiadomości cytokin o zwalczaniu mieliny i następuje jej niszczenie przez komórki żerne – makrofagi. Układ odpornościowy zaczyna uszkadzać mielinę, jak gdyby to były, na przykład, bakterie lub wirusy powodujące zapalenie mózgu lub zapalenie opon mózgowych. To tylko mielina – nie jest wirusem ani bakterią, a błąd ten prowadzi do zniszczenia mieliny, co ma bardzo poważne konsekwencje …

Procesy opisane powyżej są nadmiernie uproszczone i uogólnione. W rzeczywistości, reakcja immunologiczna jest bardzo skomplikowana i różnie przebiega w różnych komórkach zaangażowanych. Jednakże, może to jest płytki opis, ale będzie, prostszy i ułatwi zrozumienie niż na przykład, – „lek blokuje aktywację limfocytów T i B” (teriflunomid ), „efekt jest spowodowany przez zmniejszenie liczby krążących limfocytów T i B” ( Solu-Medrol ) i tak dalej.

Jean-Martin Charcot pierwszy opisał objawy choroby , która jest obecnie jedną z najbardziej powszechnych chorób przewlekłych, w ośrodkowym układzie nerwowym, mowa o stwardnieniu rozsianeym . W ostatniej dekadzie, osiągnięcia naukowców, pozwoliły lekarzom powiedzieć, na pierwszy rzut oka paradoksalne wyrażenie: „Dzisiaj, gdy chory na stwardnienie rozsiane nie jest to tak straszne jak, powiedzmy, pięćdziesiąt lat temu.”

Wielu chorych po 4 miesiącach w przebiegu stwardnienia rozsianego notuje trwałą remisję po zastosowaniu protokołu DLS → czytaj więcej

Rzeczywiście, jeśli pod koniec XIX wieku, stwardnienie rozsiane leczono ziołami i leżeniem w łóżku, średniej długoś

życia po rozpoznaniu wynosiła około pięciu lat. W latach 70-tych XX wieku, wraz z pojawieniem się terapii kortykosteroidami, średnia długość życia po rozpoznaniu wynosiła około 32 lat.

Dziś, ogromny arsenał leków prewencyjnego, objawowego leczenia SM pozwala ekspertom stwierdzić, że średnia długość życia pacjentów ze stwardnieniem rozsianym nie różni się znacząco od średniej długości życia w populacji ogólnej. Mamy nadzieję, że wysiłki naukowców i lekarzy w niedalekiej przyszłości pozwolą stwierdzić, że RS nie wpływa nie tylko długość, ale także na jakość życia pacjentów, tym bardziej, że mała wycieczka do historii i trendów ostatnich lat wskazuje, że ta nadzieja nie jest bezpodstawna.

1868

Francuski lekarz, jeden z twórców współczesnej psychiatrii i neurologii, Jean-Martin Charcot (1825-1893) po raz pierwszy opisał kliniczne objawy stwardnienia rozsianego . Triada Charcota – oczopląs, skandująca mowa i drżenie – połączenie trzech ważnych objawów stwardnienia rozsianego , w rzeczywistości były to pierwsze kryteria diagnostyczne dla SM

Proponowane leczenie Charcot’a zawierało elektryczną stymulację, leczenie strychniną (trucizna, która ma działanie stymulujące na centralny układ nerwowy), wstrzykiwanie złota chlorku, azotan srebra i siarczanu, które uważano wówczas za przydatne w „chorobach neurologicznych”.

1930

Według lekarzy, pojawienie się ognisk uszkodzenia mózgu w stwardnieniu rozsianym pacjentów, jest skutkiem działania toksyn lub wynika z zaburzenń krążenia mózgowego. Podstawą dla takiego założenia jest fakt, że zmiany mieszczą się w pobliżu naczyń krwionośnych.

Do leczenia wykorzystywano leki związane z krzepliwością krwi i rozszerzające naczynia krwionośne. Inną metodą fizycznej terapii SM w latach 30. była ekspozycja na promienie rentgena. Jednak ta metoda była bardziej niebezpieczna niż pomocna.

1947

Dr Elvin Kabat stwierdził, że u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym występują zwiększone stężenia gamma globuliny w płynie mózgowo-rdzeniowym . To odkrycie pozwoliło naukowcom po raz pierwszy mówić o udziale immunologii w patogenezie stwardnienia rozsianego.

1969

Pierwsze udane próby kliniczne dotyczące stosowania glukokortykoidów do leczenia stwardnienia rozsianego. Ta domięśniowa steroidoterapia ustąpiła nowoczesnej sterydowej terapii impulsoweh z metyloprednizolonem, która dziś jest używana do łagodzenia ciężkich zaostrzeń choroby.

Najnowsze badania dowodzą, iż L-formy bakterii są przyczyną choroby

Koniec roku 1970

Steroidy są szeroko stosowane w leczeniu stwardnienia rozsianego, w celu hamowania aktywności układu odpornościowego .

Przeprowadzono pierwsze małe badania, w których stosowano substancje, które modulują układ odpornościowy, takie jak interferony i octan glatirameru (znany obecnie jako Copaxone ).

1978

W diagnozowaniu SM została zastosowana z powodzeniem tomografia komputerowa- metoda obrazowania obszarów ciała za pomocą specjalnego urządzenia.

W ludzkiej krwi pępowinowej stwierdzono obecność komórek macierzystych .

1980

Do osiągnięcia tych lat rzeczywiście można zaliczyć przełom w leczeniu stwardnienia rozsianego. Wyniki badań klinicznych przeprowadzonych w tych latach doprowadziły do pojawienia się pierwszych leków, których stosowanie pozwala wpływać na przebieg choroby (pitrs) . Skomputeryzowana tomografia osiowa została zastąpiona przez metodę rezonansu magnetycznego (MRI) – bezpieczną metodę badania, która uwidacznia bardziej szczegółowo obraz mózgu i rdzenia kręgowego, w celu oceny dynamiki procesów patologicznych.

1993

Interferon beta-1b (Betaferon) został zatwierdzony jako lek w leczeniu stwardnienia rozsianego, który zmniejsza nasilenie i częstość zaostrzeń .

1996

Interferon beta-1a (Avonex) został zatwierdzony jako lek, który spowalnia rozwój niepełnosprawności , zmniejszenia nasilenia i częstość zaostrzeń stwardnienia rozsianego .

1997

octan glatirameru (Copaxone) został zatwierdzony jako lek w leczeniu rzutowo-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego (RRMS).

2000s

Imponująca różnorodność badań klinicznych – przeszczep krwiotwórczych komórek macierzystych , terapii różnymi preparatami przeciwciał monoklonalnych , leczenie niedoborów witaminy D , itd. –Są nie tylko nastawione tylko na znalezienie skutecznych sposobów spowolnienia i zapobiegania rozwojowi procesów patologicznych, ale także na ewentualne przywrócenie uszkodzonych obszarów OUN.

2000

Mitoksantron został zatwierdzony jako lek, który spowalnia rozwój niepełnosprawności u pacjentów z wtórnie postępującą lub progresywnie-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego .

2002

Interferon beta-1a (Rebif) został zatwierdzony do leczenia pacjentów z nawracająco-remisyjną formą stwardnienia rozsianego.

2006

Natalizumab (Tizabri – preparat przeciwciała monoklonalnego ) został zatwierdzona do leczenia pacjentów z ciężkimi rzutami stwardnienia rozsianego.

2009

Wyniki małych badań wykazały korelację między obecnością objawów stwardnienia rozsianego i przewlekłą niewydolnością mózgowo-żylną (CCSVI) . Wyniki tego badania są nadal przedmiotem poważnej debaty wśród ekspertów. W szczególności, w toku badań klinicznych, które ma potwierdzić lub obalić celem przedstawienia hipotezy o związku między stwardnieniem rozsianym i przewlekłą mózgowo-rdzeniową niewydolnością żylną.

2010

Zatwierdzono pierwszy doustny lek kladrybinę (Movectro) do leczenia nawracającego stwardnienia rozsianego. (Następnie producent został odwołany w 2011 roku).

2011

Do leczenia nawracającego stwardnienia rozsianego zatwierdzono immunomodulujące leki doustnege fingolimod (Gielen i)

2012

Dziś na całym świecie w dalszym ciągu odbywa się kilkadziesiąt badań klinicznych nowych leków w leczeniu różnych postaci stwardnienia rozsianego. Możliwe jest, że wśród nich jest lek, który może zmienić losy ludzi żyjących z MS.